“Willen jullie hem nog dopen?”
De hele week galmen die woorden weer door mijn hoofd. Als een slag bij heldere (nou ja, eigenlijk altijd bewolkte) hemel sloeg deze vraag toch in als een bom.
Een paar uur daarvoor had ik met de arts nog besproken dat we in een nieuwe fase terecht waren gekomen. Dat het beter ging maar dat de kans op infecties ook aanwezig was omdat hij al zo lang op de IC lag. We hadden hoop.
En toen BAM. Niet meer.
Dat is vandaag 30 november 2 jaar geleden.
2 jaar geleden, de wandeling met George door de gangen in het ziekenhuis. Niet in een maxi cosi maar in een mandje. Het mandje dat ik iedere dag op de bovenste plank in mijn garage zie staan.
2 jaar geleden dat we bij mij thuis aankwamen en ik George zijn koude lijfje helemaal kapot geknuffeld heb terwijl ik hem ook regelmatig even teruglegde op het koelelement. Hij mocht namelijk niet te warm worden. Koud was juist goed voor hem.
2 jaar geleden dat ik hem voor het eerst helemaal gewassen heb. Hem aan alle kanten heb bekeken en alles in mijn herinnering verankerde voor later. En dat heeft gelukkig heeft gewerkt, ik weet het nog precies..
2 jaar geleden dat ik voor de eerste (en direct laatste) keer trots de commode kon gebruiken. Een luier uit de bovenste lade, een rompertje uit de middelste lade, 1 hand op zijn borst zodat hij er niet af zou rollen… Gek hoe ik die handeling nog zo goed weet, maar het werkte precies zoals ik het voor ogen had. Als hij nog had geleefd..
2 jaar nooit een bewegend lijfje
2 jaar nooit een krijsende baby
2 jaar nooit zijn eerste stapjes
2 jaar nooit zijn eerste woordjes
2 jaar nooit zijn mollige armpjes om mijn nek
2 jaar nooit voor het eerst samen op de fiets
2 jaar nooit hem af en toe bij opa en oma droppen
2 jaar nooit samen op de boot
2 jaar nooit nieuwe foto’s in zijn album
2 jaar nooit neefjes & nichtjes die om hem vechten
2 jaar nooit glunderend door de supermarkt lopen
2 jaar nooit knikken naar andere mama’s: ‘wij begrijpen elkaar’
2 jaar nooit trots over hem kunnen praten in de tegenwoordige tijd
2 jaar nooit weten hoe hij dan vandaag zou zijn
.. 2 jaar nooit mama kunnen zijn
Het leven gaat voor mij helemaal niet door. Op het moment dat mijn kanjer doodging is er een stukje van mijn hart met hem mee gegaan. Op dat moment is er voor altijd een gedeelte van mijn gedachten gevangen geraakt in de periode van 6 tot en met 30 november 2015. Mijn eigen groundhogday* of periode eigenlijk .. De maand dat ik mama werd en ik mijn mooie mannetje na 25 dagen weer los moest laten.
Welke mama kán dat? Welke mama kan daarna weer gewoon verder leven?
Deze mama in ieder geval niet.
Ik mis jou soms zo erg schatje dat het pijn doet.
❤️
Mama
Eerste keer bij elkaar
*Groundhogday (film 1993) – een weerman wordt op een ochtend wakker en komt erachter dat hij dezelfde dag steeds opnieuw moet leven