Afgelopen week was ik jarig. 43. Zo belangrijk mijn leeftijd de afgelopen 2 jaar was zo niet relevant is het nu. Raar is dat, ik heb altijd geweten dat ik mama wilde worden maar tijdens de relaties die ik heb gehad heb ik nooit gedacht “nu ben ik bij de vader van mijn kinderen”. Dat lag niet aan de betreffende man maar aan het feit dat ik er gewoon niet mee bezig was. Toen ik vrijgezel werd dacht ik “ik kom hem nog wel tegen” en ondertussen tikte de tijd vrolijk verder.

Op het, voor mij laatste moment, kwam George. Net voor mijn 41e verjaardag. Wie had gedacht dat hij dood zou gaan? Nou ik in ieder geval niet! Wie had gedacht dat het daarna niet meer zou lukken? Ik ook niet. Ik had altijd zoveel vertrouwen; in de wereld, in mensen, in mijzelf.. ‘Alles komt goed’ was mijn lijfspreuk. Nu niet meer, in ieder geval niet voor dingen die er echt toe doen.

Vlak na 3 december kreeg ik opeens ontzettend last van mijn rechter heup. Eerst dacht ik dat dit kwam door alle hormonen die ik heb moeten spuiten in combinatie met een stukje overbelasting. Want ja, ik mocht weer voluit sporten. Net toen de pijn zo erg werd dat ik al een paar dagen geen trap meer kon lopen en huilend probeerde mijn auto uit te kruipen werd ik ‘s ochtends wakker en was het opeens een stuk beter. Op een zeurderig gevoel in mijn nek na. Ook dit ontwikkelde zich tot zo’n enorme pijn dat ik er niet van kon slapen en dat autorijden zelfs geen optie meer was. Tranen met tuiten, maar gek genoeg dus niet van verdriet en ik denk dat mensen om mij heen zelfs dachten ‘wat is ze vrolijk, het gaat vast goed met haar’..

Ik schakel Saskia in, mijn rouwspecialist uit het UMCG, want ik voel mij vreselijk onzeker. Ik vind het raar dat ik geen verdriet voel en zo vrolijk doe terwijl het keihard stormt in mijn hoofd. En ik ben moe.. Zo.ontzettend.moe. Een moe waarbij slaap niet helpt.

Zij weet mij gelukkig vrij snel in te laten zien dat er helemaal niks mis met mij is.
Daar waar ik zo hard gewerkt heb aan de connectie tussen mijn hoofd en mijn hart is deze nu volledig verdwenen.
“Je bent aan het overleven, je hebt een masker op en de pijn is een uiting van de stress. Je neemt weer teveel hooi op je vork” zegt Saskia. “Het gemis van George, de maand van George, het 20 maanden alles laten voor een droom, het verlies van hoop en dan ook nog eens de feestdagen voor de deur.. Oude patronen komen weer naar boven omdat je wederom in diepe rouw bent. Blijf in het hier en nu en wees lief voor jezelf.. De pijn in je hart komt zodra je stopt met vluchten.“

Ik ben opgelucht. Er is niks mis met mij en ik zie opeens ook heel helder hoe dat ook alweer moest, dat lief zijn voor mijzelf, bezig met de (rouw)mantel en zijn zakken om overzicht te houden en te leven in het hier en nu. En dat overleven?.. tsja.. dat kan ik.

De volgende dag is alle pijn dan ook uit mijn lijf en lijkt de storm in mijn hoofd iets te gaan liggen.
Ik sla mij wel door komende maand heen met de handvatten die ik weer gekregen heb. Er zullen zeker mooie maar ook vast moeilijke momenten zijn. Dat is goed, alles mag. Over de klap die ongetwijfeld in januari komt maak ik mij nu nog maar geen zorgen. Hier en nu.

Ik wil jullie, trouwe lezers van dit blog dan ook hele fijne dagen toewensen, maak er wat moois van met lieve mensen om je heen. Heb je het zwaar? Huil. Heb je het leuk? Lach. Je doet het hartstikke goed en je hoeft je nooit te verontschuldigen voor je gevoel. Wees lief voor jezelf.

Namasté

❤️
Angela – trotse mama van George