Oef.. het waren intensieve dagen.. Mijn kanjer is 2 jaar geworden, of eigenlijk, had 2 jaar moeten worden en we hebben gelachen, gehuild en stil gestaan..

Zaterdag kwamen mijn 2 oudste neefjes (9 & 6) logeren. We hebben de slingers opgehangen, ballonnen opgeblazen en een super mooie taart opgehaald.

Toen ik na George zijn geboorte bij zijn bedje zat ben ik begonnen met het zingen van het liedje “Op een grote paddenstoel..” Dat was op dat moment het enige liedje wat ik kon bedenken en tot op de dag van vandaag zing ik dat liedje nog dagelijks bij zijn grafje. Een paddenstoel taart was dus een logische keuze (Aangeboden door Meester Taarten)

Gijs (6) mocht ook een heliumballon uitzoeken en dat werd Paw Control want voor Spiderman vond hij George toch nog wat te klein. Zondagmiddag was het huis vol met 7 neefjes en nichtjes, mijn zusjes en mannen, mijn ouders en 2 speciale vriendinnetjes. Ik hunkerde zo naar ‘normaal’ dat ik het bijna ging geloven. Als George had geleefd had ik het ook op zondag gevierd, dan was het huis ook vol geweest en had ik ook pannekoeken staan bakken voor alle kids. Maar het was niet normaal natuurlijk, mijn kanjer was er niet bij en dat voelde iedereen. Toch spatte mijn hart bijna uit elkaar van trots. Je kunt aanwezig zijn als afwezige. Dat is zondag heel duidelijk geworden.

‘S middags ben ik met de kids nog even naar George toegeweest en daar hebben ze in volle borst gezongen. Eerst ‘op een grote paddestoel’, daarna ‘lang zal hij leven’ – Daan (9) keek mij toen wel even vertwijfeld en met grote ogen aan maar hij zag aan mij dat ik het prima vond.. de schat. Ik vind het zo mooi hoe ontzettend oprecht en onbevangen kinderen zijn over de dood.. Wat is het moment waarop wij dat verliezen?

Vervolgens bleef 1 van mijn vriendinnetjes bij mij logeren waardoor de dag niet plotseling eindigde met oorverdovende stilte. Ik had inmiddels knallende koppijn dus we hebben in de stromende regen nog even heerlijk gewandeld en met een mok thee op de bank de dag afgesloten. Ook zo fijn.

Afgelopen maandag was het dan echt zijn geboortedag en zo feestelijk het zondag was zo verdrietig voelde ik mij nu..

Mijn tranen bléven komen. In de auto naar een afspraak (ik was gewoon aan het werk) nog een beetje met de rem erop, maar op de terugweg liet ik vanaf 1 uur de nummers van de begrafenis door mijn luidsprekers knallen en bleef ik er bijna in.. Tránen met tuiten. 2 jaar geleden werd mijn mannetje om 13.33u geboren en nu verscheen er precies op dat moment een regenboog voor mijn auto terwijl ik luisterde ik naar ” Paul de Leeuw – toch hoor jij er altijd bij“. En ja, George hoort er helemaal bij. Niet alleen voor mij, maar ook voor heel veel mensen (en kids) in mijn directe omgeving. Ook dat is de afgelopen dagen nog maar weer eens extra duidelijk geworden.
En ken je het verhaal nog van de kantjesknipper? De knipper die mijn engeltje bij het grafje kortwiekte en gewoon een gat in het porcelein van een ander engeltje maakte? Dat probleem is nu opgelost want van mijn ouders heb ik een stuk kunstgras gekregen en dat heb ik zojuist met mijn vader bij George neergelegd. Geen enkele maaier of kantjesknipper heeft nu nog iets te zoeken bij de randen van het grafje van mijn kanjer en daar ben ik super blij mee..

Ook al komt het allemaal nooit meer goed, blijft het gemis onbeschrijfelijk en ontbreekt er altijd een stukje van mijn hart, binnen de mogelijkheden kan ik de afgelopen dagen niet anders omschrijven dan als PERFECT.

Je zult maar zo gezegend zijn met zulke mooie en warme mensen om je heen. George is zoon, neefje, kleinkind en vriendje.. En ik ben echt mama..

Hij hoort er gewoon voor altijd bij.

?