Met een bezwete bovenlip, een natte rug en mijn hart in mijn keel ga ik in het vliegtuig zitten. Ondanks dat ik in een hotel bij schiphol heb geslapen (nou ja, naar het plafond heb gestaard) hoefde ik bij het boarden niet eens in de rij te staan. Net op tijd.
Ik ga mijn lieve nichtje opzoeken in Manchester die daar met haar gezin woont. Wij hebben een speciale band gekregen doordat ik nu bij dezelfde club hoor waar zij al een tijdje lid van is ‘Mama van een overleden kind’.. Ik wist het toen niet, ik wist niet hoe erg dat is.. Hoe hartverscheurend erg.. Niet alleen op het moment dat het gebeurd, maar (vooral) ook alle dagen, weken, maanden, jaren daarna..

Ik probeer tot rust te komen door bewust in en uit te ademen maar het lukt niet. In plaats daarvan branden de tranen achter mijn ogen. Saskia in het UMCG had gister een punt. Met wilde ogen zat ik tegenover haar stoer te vertellen over mijn schaatsavonturen, hoe blij ik vorige week was en mijn gevoel dat er misschien wel meer tussen hemel en aarde moet zijn.. Maar ook dat ik super gespannen ben en het gevoel heb dat ik deze week de grip aan het verliezen ben..

“Dat weet ik niet of er meer is tussen hemel en aarde” zegt Saskia nuchter, “maar ik weet wel waar het aan ligt dat je hier als een stuiterbal zit. Je bent te druk. Je hoofd is te vol. Je doet wel, maar niet bewust. Daarom moet je ook 3 keer terug naar binnen voordat je weg kunt, daarom laat je continu dingen uit je handen vallen.. Dat is geen signaal van George, dat is gebrek aan focus..”

Ik kijk haar met grote ogen aan. De kwartjes vallen op hun plek. Ik heb de afgelopen week full-time gewerkt, continu moeten racen en raar gedroomd. Gedroomd over dat George zijn grafje verplaatst was en ik het kistje met mijn handen ging uitgraven. Liep ik daar over het kerkhof met het optimistje in mijn armen.. En 1 nacht schrok ik zelfs wakker omdat ik naast mij een kindje hoorde kreunen. Het was zó echt dat ik het licht aandeed om te kijken of er niet iemand naast mij lag.. Was ik misschien vergeten dat Gijs bij mij kwam logeren?

Daarnaast heb ik de laatste tijd heel vaak dat ik mij gesprekken niet meer herinner of vanuit bijvoorbeeld Eindhoven naar Sneek rij en dan ‘opeens’ op mijn parkeerplaats thuis sta. Alsof ik geteleporteerd ben. Ik word daar bang van en die angst spreek ik uit tegen Saskia.

“Angela, wij hebben het er volgens mij wel eerder over gehad, je moet het écht rustiger aan doen. Je gaat op deze manier nog eens over de kop.”
Ik zit inmiddels te huilen. Opgelucht dat het eruit is. “Wat heeft George er nou aan gehad? Ik vind het zó erg! Ik geloof het af en toe gewoon nog niet.. Ik ben mama, maar wat heb ik er nou aan?”

“Lieve Angela, het is heel normaal dat jij je zo voelt. Hoe kijk jij nu tegen het verlies van George aan? Is dat hetzelfde als vorig jaar op deze tijd?”
“Nee, het is wel anders, vorig jaar op deze tijd was ik tenminste nog verdoofd, kon ik veel over hem praten en maakte de wollen deken in mijn hoofd dat ik ondanks het enorme verdriet het toch niet echt vóelde.. of zoiets..
Dat is nu niet meer zo. De wollen deken is weg. Het is nu waar.. George is dood en komt nooit meer terug..” huil ik. “Ik vind het zó erg!”

“En dat is waarom er ook wel gezegd wordt dat het 2e jaar zwaarder is dan het eerste jaar. Voor mensen om je heen is ‘het ergste nu wel geweest’ terwijl de impact van George zijn dood voor jou nu heel scherp voelt. Dat verklaart waarschijnlijk waarom je als een dolle gaat. Laten we het weer eens over de mantel en zijn laadjes hebben.”

Jemig schat
Het is toch wel wat
Na een ‘blij’ blog vorige keer
Voelt het nu zo anders weer

Ik voel het bloed stromen door mijn lijf
En mijn rug en nek zijn helemaal stijf
Alles is anders, het is voor altijd
Mama is jou echt, definitief kwijt

14 maanden geleden zat ik nog naast jou
Vertelde ik je keer op keer hoeveel ik van je hou
Onderstaande zin kwam ik tegen en daar vind ik wel wat van:

“Rouw is liefde dat nergens naartoe kan”

❤
Mama