3 december 2015, de dag dat ik mijn lieve, stoere mannetje begraven moest. 3 december, de dag dat ik 2 jaar later in de vroege ochtend op het toilet zie dat ik ongesteld geworden ben. 3 december 2017, de dag dat ik een 2e droom begraven moet. George wordt geen grote broer.
Het waren moeilijke wachtweken en vooral de laatste dagen waren bijna niet te doen. Natuurlijk heb ik een aantal keren vroeg getest en afgelopen vrijdag testte ik zelfs even heeeeeeel licht positief. Wat was dat een mooi!! Stiekum was ik in mijn hoofd bezig met namen, deelde ik de kinderkamer opnieuw in en was trots op mijzelf: “Zie je wel, de aanhouder wint” Ik had zelfs al een gedicht geschreven voor mijn ouders om het ze te ‘vertellen’.. Ik ging er volledig vanuit dat het streepje morgen alleen maar duidelijker zou zijn.
Vol goede hoop deed ik de volgende dag weer een test… Het streepje van de dag ervoor was in geen velden of wegen te bekennen. Op alle 3 de testen die ik in huis had niet. En op zondag 3 december kwam de genadeklap: Ik werd ongesteld. Dat er ook geen twijfel over bestaat.
Bijna zwanger, het kan echt.
2 jaar geleden zei ik tegen mijn moeder “George gaat echt wel grote broer worden.” 2 jaar lang heb ik hoop gehad. 2 jaar lang heb ik gedaan wat ik kon. Ben ik de strijd aangegaan en heb er alles voor gelaten. 2 jaar lang heeft mijn leven letterlijk on hold gestaan.
In het eerste jaar heb ik 8 IUI pogingen gedaan en 2 miskramen gehad. Bij de eerste miskraam moest er zelfs currettage aan te pas komen in (hoe kan het ook anders) November vorig jaar. Daarna heb ik 7 keer een poging gedaan om tot een IVF punctie te komen. Bij 3 van die pogingen werd het een escape IUI. 2 IVF pogingen gingen wel door en was de oogst 3 follikels, 2 eitjes en werd er 1 bevrucht. Helaas deelde het bevruchte eitje in beide gevallen niet goed waardoor er geen terugplaatsing plaats kon vinden.
Toen afgelopen maand de allerlaatste poging. ICSI deze keer. De opbrengst was 4 follikels, 4 eitjes, en 2 raakten bevrucht. Wat was dat een super opbrengst voor mij! Uiteindelijk is 1 van die eitjes niet goed doorgedeeld maar die andere wel. “Een topper!” Zei de laborante. Op de dag dat ik vorig jaar mijn currettage had, had ik dit jaar de terugplaatsing. Ik geloofde er in. Toeval bestaat niet. Maar het mocht niet baten..
Ik blijf voor altijd mama met lege armen.
De hoop voorbij
Zo ziet het er nu uit voor mij
Over 2 weken word ik 43 jaar
Hoe nu verder? Wist ik het maar
Nu eerst de kl*te feestdagen door
Het mag van mij wel januari worden hoor
Proberen in alle rust een nieuwe richting te bepalen
Wat is het wat ik uit mijn leven wil halen?
Want ook dit is een proces van rouw
Om een kindje waar ik zo van hou(den zou)
Het voelt alsof er opnieuw een stukje van mijn hart afgebroken is
Een gapend gat met alleen maar gemis
L E E G T E
?
Mama
Lieve Angela,
Altijd gevolgd, nooit gereageerd maar nu dus wel.
Ik heb geen troostende woorden voor je, alleen een dikke welgemeende tuut.
Dapper, mooi mens. Als goede gedachten iemand kunnen dragen dan hoop ik dat jij voelt dat je gedragen wordt.
Liefs en nog een tuut,
Doeteke.
Tranen Angela, ze stromen weer, ook ik had het je zo gegund. Je hebt er álles voor gedaan. Maar het laatste woord, leegte, blijft zo hangen. Leeg in de zin van moe zijn, op zijn, even geen doel meer hebben, ik kan het me voorstellen, ik herken het. En ik kan nu, na zoveel jaar, zeggen: alle andere “leegte” niet. Kleine George heeft jou zoveel gebracht, jou gemaakt tot de vrouw die je nu bent. Je hebt alle testen voor Positiviteit, Moed, Dapperheid, Doorzettingsvermogen, Vertrouwen en Strijdbaarheid moeiteloos en cum laude doorstaan. Je schreef een, prachtig, boek en je bent nu blijkbaar sterk genoeg om je toekomst opnieuw te bepalen. Zoals je mij raakt, heb je denk ik, veel mensen geraakt, je hebt dus véél betekent. Je hebt jouw steentje bijgedragen om de loop van de rivier te veranderen. En nu geef je jezelf de vrijheid om de rest van die rivier ook te veranderen. Geef het tijd. Geef het tijd ….
Wat herken ik je verhaal….
Ook wij worden/zijn onzichtbare ouders zonder levende kinderen….
Hier ook na 3 jaar, ruim 30 pogingen om op de gewone wijze zwanger te worden gaan we stoppen met dit traject.
Maar 3 jaar geleden (toen 42) wis ik van binnen dat ik een onzichtbare moeder zou worden….
Het nu weten dat het daadwerkelijk zou gaat worden is niet te bevatten…
Lieve Angela,
Als ik dit lees is het stil, omdat er simpelweg geen woord bestaat om hier op te kunnen zeggen.
Ik voel alleen een diep respect voor jou, voor je moed, je doorzettingsvermogen, voor het besluit dat het genoeg is zo. Wat ben jij een sterke, dappere mamma!
XX
Arianne
Lieve Angela,
Ik lees al heel lang met je mee. Nooit gereageerd. Altijd geloofd dat George grote broer zou worden en jij voor de tweede keer mama. En eerlijk gezegd…..geloof ik dat nu nog steeds. 43 jaar is de Nederlandse grens voor IFV/ICSI. Dat weet jij natuurlijk heus wel. Boven die leeftijd wordt het niet meer vergoed, ook niet in het buitenland. Ik ken echter mensen die een poging gedaan hebben boven de leeftijd van 43 in Dusseldorf en nu, na vele pogingen, zwanger zijn. Nu zit jij waarschijnlijk helemaal niet te wachten op verhalen van mensen die weer mensen kennen waarbij wonders zijn gebeurd. Kan ik me ook heel goed voorstellen. Maar het zijn niet volledige wonders, als ik de aanstaande moeders mag geloven. Dusseldorf hanteert andere hormoontechnieken en plaatsen embryo’s pas 5 dagen na bevruchting terug. Voor de twee vrouwen die ik ken was dit uiteindelijk sleutel tot succes. Ik gun het je gewoon zo verschrikkelijk, dat ik dit toch met je wilde delen. In de hoop dat je er niet “extra” verdrietig van wordt.
Lieve Amber, dank je wel voor je lieve berichtje en het meedenken. Ik weet inderdaad wat de mogelijkheden zijn, maar ik wil niet meer. Ik vind mijzelf te oud, het traject is lang en zwaar geweest en ik ben ‘op’.. Doorzetten kan, maar dan zijn er ook geen garanties (helaas). Daarnaast kan DD mij niet helpen omdat ik alleenstaand ben (wet), anders was ik daar al veel eerder naar uitgeweken 😉
Oh dat wist ik niet (van het niet toestaan van alleenstaande vrouwen voor IVF/ICSI). Bieden ze zoveel mogelijkheden en dan dit niet. Ondanks dat ze een spermabank hebben.
Dat je op bent kan ik me helemaal voorstellen. Ik kan niet anders dan je heel veel sterkte wensen. In dit nieuwe rouwproces. Want dat is het.