Ik ren bijna door de gangen van het UMCG. Mensen kijken mij na en ik hoor ze bijna denken “zou er iemand kritiek liggen waar ze zo snel naartoe moet?”. Maar de enige die kritiek is ben ik zelf. Ik moet naar Saskia en ik ben niet 5, niet 10, en ook niet 15 minuten te laat.. Nee, deze keer ben ik 33 minuten te laat. Net als gisteren, toen een afspraak in Rotterdam uitliep omdat er echt iets opgelost moest worden en ik vervolgens bijna 40 minuten te laat bij een afspraak in Den Bosch aankwam.. Natuurlijk moest ik ook nog tanken. De doos chocolaatjes voor de klant hebben geholpen, “kan gebeuren” alsdus mijn contactpersoon.
Maar het kan niet gebeuren. Het mág niet gebeuren. Niet omdat het vreselijk is voor de klant, want daar kom je wel weer uit.. Maar omdat het vreselijk is voor mij. In mijn hoofd. Ik trek dat niet. Ik trek het al 3 weken niet. Het druk hebben gaf mij altijd energie, schouders eronder en gaan. Dat is altijd hoe ik doorging, op karakter. Maar dat kan ik niet meer en dat is zo ontzettend wennen dat het mij om de zoveel tijd nog overkomt dat ik helemaal van het padje ga. Dat ik te laat ingrijp en pas onderweg naar Saskia bedenk “wat zal zij wel niet zeggen”.. Terwijl ik dat bedenk weet ik wat ik moet doen. Mijn agenda leeg maken. Even helemaal niks en heel rustig de laadjes die mijn leven symboliseren weer 1 voor 1 in het kastje schuiven. Bij ieder laadje de afweging maken ‘moet dit nu’, ‘kan het ook later’, ‘kan het ook niet’.. De laadjes van de mantel. Daar zijn ze weer.
Onder het ‘rennen’ krijg ik een appje van Saskia “adem in – adem uit”. Ik stop zo abrupt dat ik bijna voorover val. Ze heeft gelijk, die laatste minuut doet het ‘em ook niet meer.
We hebben maar een half uur en ik vertel haar met natte ogen hoe ik helemaal in paniek ben. Hoe ik de afgelopen 3 weken een paar keer benauwd ben geworden van de stress, hoe ik tussen de bedrijven door mijn tranen niet kan bedwingen en hoe ik met een tollend hoofd en zware armen ook niet tot rust kan komen op de plek waar mij dat meestal het beste afgaat: tussen de bomen bij mijn kanjer. Ik.moet.echt.een.stap.terug.doen.
“Je zit veel te veel in je hoofd” zegt Saskia. “Vóór George werkte dat waarschijnlijk wel, schouders eronder en doorgaan, maar nu kan dat niet meer. Het begint echt met het accepteren dat je niet meer dezelfde bent, je leven inrichten die past bij je nieuwe ik. Dat betekent dus dat je heel goed je grenzen moet bewaken.. En Angela, dat leerproces kost tijd. Gun jezelf ook die tijd. Ik zeg het volgens mij iedere keer: wees liever voor jezelf. Dat harde hebben we nu wel gezien.”
Hoi Angela,
Jeetje…,jeetje dat ik nu eens reageer. Maar ook jeetje , jeetje wat is je leven hectisch!
Je kent mij vast, en ik jou alleen van gezicht hoor. Maar lees nu vanaf het begin je blogs, en zit dan te lezen met zo’n brok in mijn keel terwijl de tranen rijkelijk vloeien.
De blogs komen zo ontzettend binnen en heb diep respect voor je en, hoe je het elke keer zo op papier weet te zetten.
Ik wil heel graag je boek gaan lezen, maar eigenlijk een beetje uit zelf bescherming heb ik het boek nog niet gekocht. Om de reden dat ik namelijk ook zwanger was toen jij ook zwanger was van “jou kanjer”
En ik hoorde zo nu en dan de slechte berichten over jou mannetje. Ik vond dat zo erg, maar wilde er eigenlijk ook niets over horen want ik moest nog een paar maanden en de angst dat ons mannetje wat mankeerde werd door al die verhalen steeds erger. Dus meer uit zelf bescherming. Hoe vaak mensen tegen mij zeiden van weet je wel zeker dat jullie kindje gezond is want…. zus en zo…. Ik werd daar zo bang en onzeker van dat ik op een gegeven moment ook zei ; sorry ik vindt dat ook heel erg maar ik kan er nu even niks mee, het raakt me teveel!
Ik ben namelijk niet meer de jongste ( toen 45 jaar) dus dan is het al een risico.
En wij hebben het jaar voor mijn zwangerschap een kindje met 14 weken verloren.
Dit is absoluut niet het zelfde als wat jij hebt moeten doormaken. En ook niet te vergelijken met jou verhaal. Maar ook ik had zoiets nog nooit meegemaakt. En het verlies van ons kleine kindje was ook het ergste wat ik mee heb gemaakt, zo verdrietig en zo heftig! Zo teleurgesteld in mijn lichaam dat dit kindje niet geboren mocht worden.
En omdat ik toen 44 jaar was was het voor ons waarschijnlijk te laat om het nog een keer te mogen meemaken.
Maar dat geluk werd ons een jaar erna toch gegund.
En toen was ik zwanger toen jij afscheid moest nemen van jou mannetje.
Jeetje ik heb de tranen rijkelijk laten vloeien terwijl ik je helemaal niet ken.
En nu ook telkens weer als ik je blogs lees.
Diep respect voor jou hoe je dit allemaal doet. Ik denk niet dat ik dit had gekund( want vond dat van mij al erg heftig)
Ik wens jou dan ook voor in de toekomst heel veel geluk…. en hoop dat jou droom om voor ooit voor de tweede keer mama te worden ook in vervulling mag gaan.
Misschien een schrale troost voor je maar het is mij gelukt om op mijn 45e een gezond kindje op de wereld mogen zetten, zonder medisch circus.
Misschien heb je er niets aan aan wat ik hier heb neergezet. Maar wilde het toch je laten weten.
En dat ik je boek ga lezen is een ding wat zeker is. Alleen nog even wanneer heb ik de moed ervoor. Eerst maar kopen dan kan ik hem pakken als ik eraan toe ben.
En blijf he blogs volgen. Heel veel sterkte voor de komende tijd! En zet hem op!
Blijf vooral schrijven!
Groetjes,
Miranda
Lieve Miranda, dank je wel voor je lieve bericht. Door mensen zoals jij hou ik hoop.. dan weet ik; het kan misschien nog…
X
Angela