“Ik ben te laat maar niet in de stress” zeg ik trots tegen Saskia terwijl zij bij het koffie apparaat in het UMCG staat. Het duurt even voordat het kwartje bij haar valt maar dan zie ik haar gezicht oplichten en zegt “Kijk, dat is nog eens een goede stap vooruit. Hoe gáát het met je?”

“Eigenlijk zou het helemaal niet zo goed met mij moeten gaan als het nu gaat” begin ik mijn verhaal. “Twee weken geleden was ik zwanger, toen ben ik naar Oostenrijk gereden, werd daar de volgende ochtend ongesteld en diezelfde avond zat ik weer in de auto terug naar Nederland om mij in Wolvega te melden”.. Saskia kijkt mij met grote ogen aan.

“Op de terugreis had ik wel tijd om na te denken en ik heb toen een hele belangrijke beslissing genomen. Ik ben nu een jaar aan het werk, een jaar in gesprek met de Arbo en mijn werkgever, een jaar focus op ‘beter’ worden en de druk om naar full-time te gaan wordt voor mijn gevoel alleen maar groter.

Ik adem diep in en vervolg “en daarom heb ik besloten dat ik af wil van de gesprekken met de Arbo en dat als ik een goede kans wil hebben om George grote broer te maken ik op zoek moet naar mijn innerlijke rust. Ik moet op zoek naar balans. Waar krijg ik energie van? Misschien wil ik mij wel meer richten op het schrijven of iets doen voor Stichting Hartekind…
Dus na lang rekenen en doorrekenen heb ik besloten om 3 dagen te gaan werken.. ” ..adem uit..

Saskia gaat nog net niet staan om te applaudiseren maar ik zie dat ze trots op mij is. Ik ben dat ook. Want sinds de beslissing én de uiteindelijke implementatie van mijn 3-daagse werkweek is er een deken van rust over mij heengekomen. Ik heb er een jaar over gedaan om te accepteren dat ik nooit meer de oude word. Ik heb er een jaar over gedaan om onder ogen te zien dat dit zo niet langer kan. En ik heb er een jaar over gedaan om mijn gevoel te laten bepalen hoe nu verder. Een hele grote stap.

“En daarom word ik zo verscheurd” huil ik opeens uit. “Dit is zo’n grote stap. Een stap waardoor ik nóg verder van George verwijderd ben. Ik wíl geen grote stappen maken. Ik wil George bij mij houden, dicht bij hem blijven, hem vasthouden.. aan de andere kant weet ik dat ik zo niet verder kan want ik kan poging op poging blijven doen in Wolvega maar met zoverl stress in mijn lijf wordt hij natuurlijk nooit grote broehoehoeeeer..”

Uitgeput zit ik later in de auto en moet denken aan mijn neefje Daan (8). Hij en Gijs(5), Joep(4) & Ilse(3) logeerden afgelopen weekend bij mij en ze mochten alle 4 een bloem uitzoeken voor in het vaasje bij George zijn grafje. Daarnaast mocht Daan er een kaartje bij doen. Na lang wikken en wegen kiest hij een kaartje uit en na een héle lange tijd begint hij te schrijven..

Pas op het kerkhof zie ik wat er staat:

Wij missen je zo..
Het snoep hoeven we niet te delen
Maar we kunnen ook nooit met jou spelen

Kus, Daan, Gijs, Joep en Ilse

Mijn hart smelt. Als ik vervolgens het kaartje omdraai kan ik niet anders dan hardop lachen: “Mijn deur staat altijd voor je open” staat er.

Ik besluit dat ik daar dan maar vanuit moet gaan, dat de afstand naar George helemaal niet groter wordt door de stappen die ik maak. Die deur blijft altijd voor mij open..

❤
Mama