3 december 2015, de dag dat ik mijn lieve, stoere mannetje begraven moest. 3 december, de dag dat ik 2 jaar later in de vroege ochtend op het toilet zie dat ik ongesteld geworden ben. 3 december 2017, de dag dat ik een 2e droom begraven moet. George wordt geen grote broer.

Het waren moeilijke wachtweken en vooral de laatste dagen waren bijna niet te doen. Natuurlijk heb ik een aantal keren vroeg getest en afgelopen vrijdag testte ik zelfs even heeeeeeel licht positief. Wat was dat een mooi!! Stiekum was ik in mijn hoofd bezig met namen, deelde ik de kinderkamer opnieuw in en was trots op mijzelf: “Zie je wel, de aanhouder wint” Ik had zelfs al een gedicht geschreven voor mijn ouders om het ze te ‘vertellen’.. Ik ging er volledig vanuit dat het streepje morgen alleen maar duidelijker zou zijn.

Vol goede hoop deed ik de volgende dag weer een test… Het streepje van de dag ervoor was in geen velden of wegen te bekennen. Op alle 3 de testen die ik in huis had niet. En op zondag 3 december kwam de genadeklap: Ik werd ongesteld. Dat er ook geen twijfel over bestaat.

Bijna zwanger, het kan echt.

2 jaar geleden zei ik tegen mijn moeder “George gaat echt wel grote broer worden.” 2 jaar lang heb ik hoop gehad. 2 jaar lang heb ik gedaan wat ik kon. Ben ik de strijd aangegaan en heb er alles voor gelaten. 2 jaar lang heeft mijn leven letterlijk on hold gestaan.

In het eerste jaar heb ik 8 IUI pogingen gedaan en 2 miskramen gehad. Bij de eerste miskraam moest er zelfs currettage aan te pas komen in (hoe kan het ook anders) November vorig jaar. Daarna heb ik 7 keer een poging gedaan om tot een IVF punctie te komen. Bij 3 van die pogingen werd het een escape IUI. 2 IVF pogingen gingen wel door en was de oogst 3 follikels, 2 eitjes en werd er 1 bevrucht. Helaas deelde het bevruchte eitje in beide gevallen niet goed waardoor er geen terugplaatsing plaats kon vinden.

Toen afgelopen maand de allerlaatste poging. ICSI deze keer. De opbrengst was 4 follikels, 4 eitjes, en 2 raakten bevrucht. Wat was dat een super opbrengst voor mij! Uiteindelijk is 1 van die eitjes niet goed doorgedeeld maar die andere wel. “Een topper!” Zei de laborante. Op de dag dat ik vorig jaar mijn currettage had, had ik dit jaar de terugplaatsing. Ik geloofde er in. Toeval bestaat niet. Maar het mocht niet baten..

Ik blijf voor altijd mama met lege armen.

De hoop voorbij
Zo ziet het er nu uit voor mij
Over 2 weken word ik 43 jaar
Hoe nu verder? Wist ik het maar

Nu eerst de kl*te feestdagen door
Het mag van mij wel januari worden hoor
Proberen in alle rust een nieuwe richting te bepalen
Wat is het wat ik uit mijn leven wil halen?

Want ook dit is een proces van rouw
Om een kindje waar ik zo van hou(den zou)
Het voelt alsof er opnieuw een stukje van mijn hart afgebroken is
Een gapend gat met alleen maar gemis

L E E G T E

?
Mama