Het was een heerlijke week op Lanzarote. Het was alleen, maar ik heb mij ook vermaakt. Ik heb 3 boeken uitgelezen en ben op een bepaald moment zelfs begonnen in mijn eigen boek. Heel raar was dat en toen de tranen over mijn wangen stroomden op 28 november 2015 was het genoeg. Dit was toch nog even een brug te ver. Maar ik begrijp wel dat mensen zeggen: “je blijft hopen dat het toch nog goedkomt, ondanks dat je het einde weet..” en dat had ik ook heel sterk. Toch weer de hoop..

Verder heb ik lekker gesport, gezond gegeten en geprobeerd om echt tot rust te komen.. Het doel is om dat voorlopig vol te houden want nog een paar weekjes en dan hoop ik weer verder te kunnen in traject.

Dinsdagnacht kwam ik terug en vanaf donderdagmiddag had ik voor de verandering mijn nichtjes Vera (5) en Laura (3) uit het midden van het land 2 nachtjes te logeren. Zo leuk!
Toen ik zei dat we bij George gaan kijken op het kerkhof keek Vera mij met grote ogen aan “Is hij dan weer levend?”
“Nee schatje, maar we gaan naar een plekje waar het heel mooi is en waar we aan hem kunnen denken. Jullie mogen allebei een bloem uitzoeken in de winkel en die zetten we daar dan in een klein vaasje..” Vera is even stil en vraagt vervolgens “Ben je dan nog wel mama als George dood is?”

Op een gegeven moment huppelen Vera en Laura op het kerkhof naast mij terwijl we water halen bij het kapelletje. Ik zeg: “En dan gaan we straks ook een liedje zingen, eentje die jullie vast wel kennen”
“Oh” zegt Laura “Lang zal hij leven, lang zal hij leven..?” Ik Kan er niks aan doen maar ik moet daar hardop om lachen. “Nee schatje, het is op een grote paddestoel” Uiteindelijk zingen de dames het in volle borst en daarna krijgt George een dikke kus op zijn foto..

Later in de auto valt bij Vera het kwartje “dat was misschien niet zo’n handig liedje van Laura hè? George heeft niet lang geleefd en ik vind dat heel erg zielig voor hem.. en ook voor ons want nu kunnen wij nooit met hem spelen”

Ik vind die onbevangenheid van kinderen zo ontzettend mooi. Zo open, zo eerlijk en ze hebben een natuurlijke gave om mij af en toe even echt mama te laten voelen.

Gisterochtend heb ik ze weer afgezet bij Marloes en terwijl ik terug naar Sneek rijd heb ik hetzelfde lege gevoel als wanneer de kids van Marjon zijn geweest. Het onderstreept voor mij maar weer dat ik er zo aan toe ben om in het écht mama te zijn.. Gelukkig heb ik door het zeilen nooit echt aan Pasen gedaan.

Want het blijft ontzettend zwaar
’s Ochtends als ik wakker word
Ben ik iedere keer opnieuw alleen in plaats van een paar

❤
Mama