Marjon en ik staren naar het knipperende zandlopertje op het schermpje voor ons en zij filmt het tegelijkertijd ook. De seconden worden minuten en net op het moment dat ik zeg “het duurt wel erg lang dus het zal wel niet” komen de woorden in beeld: Z W A N G E R

Huilend vallen we elkaar in de armen. Het is écht zo! Het stáát er écht!! Terwijl wij elkaar vol ongeloof aan staan te staren schrikken we op van de deurbel. Mijn vader. Hij wil nog even dag zeggen voordat ik morgen vertrek naar Oostenrijk. Ik ga heerlijk even 4 dagen naar Nynke, mijn nichtje en haar gezin die in Manchester wonen en nu in Tirol aan het skiën zijn.

“Marjon heeft een heel leuk filmpje” zeg ik terwijl ik de emoties in mijn stem onder controle probeer te houden. Mijn vader kijkt naar hetzelfde zandlopertje zonder enig idee te hebben wát het is en kijkt mij vol ongeloof aan na het lezen van hét mooie, hoopvolle woord. De blijdschap in zijn gezicht en het pure geluk dat hij uitsraalt zal niet snel van mijn netvlies verdwijnen. Nog geen 10 minuten later zie ik hetzelfde op het gezicht van mijn moeder. Ik gun ze al zo lang een beetje goed nieuws.

We praten nog lang na en mijmeren voorzichtig over de toekomst. Het is nog heel erg pril, maar het begin is er.

Blij stap ik de volgende dag in de auto. Ik krijg nog een appje van mama met de woorden “rijden jullie voorzichtig zo met z’n tweetjes”.. Ik schiet er vol van.
Na een goede rit met nagenoeg geen files zit ik vervolgens 10 uur later weer ouderwets te kletsen met Nynke. We gaan op tijd slapen en de volgende ochtend word ik wakker met strakblauwe lucht en een stralende zon. Een mooie weerspiegeling van hoe ik mij voel. “Ik ga nog even naar het toilet. Ik zie jullie straks wel bij het ontbijt” zeg ik.

Gedachteloos veeg ik af. Heerlijk om eens níet met bloed bezig te zijn. Maar die gedachte wordt abrupt onderbroken en van schrik laat ik het papiertje bijna vallen. Bloed. Héél véél bloed. “G*dverd*mme K*t!” Schreeuw ik uit. In de paniek die volgt weet ik even niet wat ik moet doen..
De test. Ik heb gister nog een test in mijn tas gestopt voor het geval ik het niet zou kunnen bevatten. Gewoon om die mooie woorden nog een keer te zien.

Nu met een heel andere reden kijk ik weer naar het zandlopertje en al snel verschijnen de vernietigende woorden N I E T  Z W A N G E R. Ik voel het bloed uit mijn gezicht trekken..
5 minuten later heb ik dokter Lot aan de lijn. Na de nodige emoties belanden we in een ‘mitsen’, ‘maren’ en ‘wat als’ gesprek. De uiteindelijke conclusie wordt dan ook dat ze mij morgen wil zien. “Het maakt mij niet uit” hoor ik mijzelf zeggen “die paar dagen boarden kunnen mij nu gestolen worden. Ik ben om acht uur in Wolvega.”

Verward en beduusd loop ik de ontbijtzaal in. Hoe kán dit nou toch? Waarom? Ik was zó trots op mijzelf, op mijn lijf.. 3 maanden na de currettage de eerste poging raak.. en nu dit.. “Ik ski vandaag nog mee, maar ik rijd vanacht terug naar Nederland.” 3 paar ogen kijken mij verschrikt aan en op dat moment moet ik denken aan wat iemand tegen Marjon zei toen George nog aan het vechten was voor zijn leven in het UMCG: “het kan niet altijd leuk zijn”..

De enige vraag die ik heb: Wanneer dan wel?

?