Het is vandaag 13 december en ik zit op ‘wacht’. Om mij heen is het git zwart, aan de horizon gaat het water vlekkeloos over in wolken, wat vervolgens overgaat in een kraakheldere hemel. Er is hier geen licht vervuiling waardoor de sterren letterlijk fonkelen (vreemd woord eigenlijk: fonkelen)..

Ik ben op blote voeten, heb een korte broek aan en draag een trui met mijn dunne hardloopjasje erover heen. En ik heb een zwemvest om.

Ik ben eerder rond deze tijd hier geweest en net als toen, regent het ook nu vallende sterren. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik iedere 5 minuten minimaal 4 zie. Zoveel, dat ik geen wensen meer kan bedenken, zoveel dat het eigenlijk niet echt meer speciaal is, zoveel dat ik het niet meer als een teken van George zie..

Ik zeil midden op de Atlantische Oceaan op een 64 foot zeiljacht.

Wij zijn 5 december vanuit Las Palmas vertrokken en we verwachten voor kerst in Grenada aan te komen.

Vandag is het 13 december en ik zit op ‘wacht’. Het was wereld lichtjes dag vandaag. Een dag waarbij stil gestaan wordt bij ouders die een kind verloren hebben. Overal ter wereld zijn er mensen geweest die vandaag om 19.00u een kaarsje hebben aangestoken. Door de verschillende tijdzones is daardoor een ‘wave of light ontstaan’.

Ook ik heb mijn steentje daaraan bijgedragen. Niet met een kaars, oei.. ik moet er niet aan denken wat er dan allemaal mis kan gaan! Nee, dit jaar heb ik om 19.00u de ketel op het vuur gezet om water te koken. 2 vliegen in 1 klap.

Het is vandaag 13 december en in het grote geheel zijn wij maar een kurk dat over de oceaan hobbelt. Toch hoop ik dat vanuit de hemel te zien was dat deze kurk een beetje extra licht gaf om 19.00u.

Dat George tegen zijn vriendjes kan zeggen: ”zie je dat lichtje daar? Daar midden op de Atlantische Oceaan? Dat is nou míjn mama..”

God wat mis ik jou schatje..

❤️

Mama